Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/992

 — Nie, Najjaśniejszy Panie, utrzymują, iż on podobnym jest do bohaterów Plutarcha, ona do kobiet Liwjusza.
 — — Czy wiesz pan, jak nazwą, a raczej jak już nazywają twoje ministerjum, panie Dumouriez?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie.
 — Ministerjum Sankiulotów.
 — Zgadzam się na to nazwisko, Najjaśniejszy Panie, tem lepiej, pokażemy im, że jesteśmy mężami.
 — Czy wszyscy pańscy koledzy są gotowi?
 — Połowa ich zaledwie uprzedzona.
 — A przyjmą ofiarowane im miejsca?
 — Jestem tego pewnym.
 — Żegnam więc pana i pamiętaj, że pojutrze pierwsza narada.
 — Pamiętam, Najjaśniejszy Panie.
 — A zatem wiecie, panowie, rzekł król, zwracając się do Cahier de Gerville i de Grave, że macie czas do namysłu.
 — Jużeśmy się namyślili, Najjaśniejszy Panie, i przyjdziemy pojutrze zainstalować naszych następców.
 Trzej ministrowie oddalili się.
 Nim jednak doszli do głównego zejścia, kamerdyner ich dogonił, i zwracając się do pana Dumouriez, rzekł:
 — Panie generale, król wzywa pana do siebie.
 Dumouriez skłonił się kolegom i pozostał w tyle:
 — Król, czy królowa?... zapytał.
 — Królowa, panie, lecz uważała za stosowne, aby ci dwaj panowie o tem nie wiedzieli.
 — Otóż, czego się lękałem... odparł Dumoriez.
 — Czy pan odmawia?... zapytał sługa, którym był nie kto inny, jeno Weber.
 — Nie, idę z tobą... odrzekł Dumouriez.
 Weber przez korytarze zaledwie oświecone, podprowadził generała do pokojów królowej, a nie wymieniając nazwiska: — Oto osoba, z którą Wasza królewska mość chciałaś mówić, powiedział.
 Dumouriez wszedł.