Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/10

migotania; przypominało ono płomienie sztuczne na scenie, kierowane ręką maszynisty.
 Podróżny uszedł tak ze sto kroków, i naraz usłyszał cichy szept koło siebie.
 Zadrżał.
 — Nie odwracaj się!... rzekł głos z prawej strony — bo zginiesz.
 — Dobrze! — odpowiedział nieznajomy spokojnie.
 — Nie odzywaj się!... wyrzekł głos z lewej — bo umrzesz!
 Nieznajomy w milczeniu skinął głową.
 — Jeżeli się boisz — odezwał się głos trzeci, wychodzący z pod ziemi jak głos ojca Hamleta, — jeżeli ci brak odwagi, wracaj skąd przychodzisz.
 Podróżny machnął ręką i szedł dalej w milczeniu.
 Noc była ciemna a las gęsty; pomimo światła przewodniczego, podróżny potykał się co chwila. Prawie przez godzinę płomień posuwał się naprzód, a podróżny podążał za nim, bez skargi, bez strachu.
 Nagle światło znikło.
 Podróżny wydostał się już z lasu.
 Podniósł oczy w górę; na ciemnym lazurze nieba błyszczały gwiazdy.
 Szedł dalej naprzód w tym kierunku, gdzie znikło światełko; naraz wynurzyły się przed nim z ciemności ruiny. Był to szkielet starego zamczyska.
 Jednocześnie nogą stąpił na gruzy, a na skro-