Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/101

 Z rękami bezwładnemi, z głową pochyloną, uśmiechnęła się bezwiednie do przybysza i zamknęła oczy.
 Balsamo stojąc ciągle, dotknął jej ręki: poczuł że zadrżała jeszcze.
 — Więc pani — rzekł — przypuszczasz także, że kłamię, gdy utrzymuję, iż byłem przy oblężeniu Philipsburga?
 — Nie, ja wierzę panu — odparła z mocą Andrea, robiąc nadludzki wysiłek.
 — Zatem ja chyba jestem warjat — powiedział baron. Bardzo przepraszam! jeżeli jednak nie jesteś pan ani widmem, ani cieniem!...
 Nicolina wytrzeszczyła oczy przerażone.
 — Kto to wie! — powiedział Balsamo z taką powagą, że do reszty zapanował nad młodą dziewczyną.
 — Policzmy no uważnie, kochany gościu, zawołał starzec, postawiwszy widocznie rzecz tę wyjaśnić czy naprawić. Masz lat przeszło trzydzieści. Nie wyglądasz wcale na więcej.
 — Czyż mi pan baron uwierzy, jeśli powiem mu coś prawie nieprawdopodobnego?
 — Nie umiem odpowiedzieć na to, odparł baron z miną zakłopotaną, podczas gdy Andrea wsłuchiwała się w rozmowę z natężeniem. Jam wielki niedowiarek, uprzedzam...
 — Nacóż więc zadawać mi pytania, jeżeli nie chce się wysłuchać odpowiedzi?