Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1011

 — Radzę ci też mieć się na baczności, panie Gilbercie! — powiedziała znowu groźnym tonem Nicolina.
 — Mieć się na baczności... — powtórzył młody chłopak.
 — Tak jest.
 — Dlaczego?
 — Bo cię oskarżę.
 — Kto? ty Nicolino?
 — Tak, ja, i każę cię wypędzić.
 — Spróbuj — odrzekł Glibert z uśmiechem.
 — Wyzywasz mnie?
 — Wyzywam.
 — Pomyśl co się stanie, jeżeli powiem panience, panu Filipowi i panu baronowi, żem cię tu spotkała?
 — Stanie się to, co powiedziałaś, zaczną mnie gonić i może nawet złapią; ale wypędzoną będziesz ty, nie ja, bo ja już tu nie jestem przecie.
 — Dlaczegóż miałabym być wypędzoną?
 — A do kogóż adresowane są bileciki miłosne, owinięte na kamień i wrzucane do tego ogrodu?
 Miej się na baczności, panie Gilbercie, znaleziono w twojem ręku kawałek sukni panny Andrei, gdy cię napół żywego podniesiono na placu.
 — Tak powiadasz?
 — Tak, pan Filip opowiadał ojcu. Dotąd nie domyśla się on niczego; ale przy pewnej pomocy, domyśliłby się bardzo łatwo.
 — Któżby mu tę pomoc ofiarował?