Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1018

jabłonie, orzechy włoskie i cisza panująca w tej cudnej samotni, wprawiły pana Rousseau w zachwyt głęboki.
 Gilbert posępny i spokojny, jedną tylko zajęty był myślą:
 — Andrea wkrótce opuszcza Paryż i przenosi się do Trianon.
 Czworograniasty pałacyk w Luciennes widniał zdaleka.
 To miejsce, skąd uciekł, obudziło w pamięci młodego chłopaka niemiłe wspomnienia; żadnej jednak nie doznawał trwogi, widząc się pod opieką dwóch postępujących przed nim panów.
 Rousseau, z małą łopatką w ręku, zaczynał badać grunt; Jussieu także patrzał na ziemię, ale zajęty był tem tylko, aby nie powalać wytwornego obuwia.
 — Prześliczne lepopodium! — zawołał Rousseau.
 — Prześliczne — potwierdził Jussieu — może jednak przejdziemy na tamtą stronę.
 — Patrz pan! larimachia fenella! Warto ją zabrać.
 — To ją pan zabierz, jeżeli się panu podoba?
 — Jakto, panie? czy nie będziemy dziś zbierali?
 — Owszem, owszem... tylko zdaje mi się, że tam znajdziemy więcej ciekawych okazów.
 — Możemy zatem pójść w tamtą stronę.
 — A która to godzina? — zapytał pan de Jussieu — zapomniałem w pośpiechu zegarka.
 — Dziewiąta — objaśnił Rousseau, wyjmując z kieszeni dużą srebrną cebulę.