Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1019

 — Może spoczniemy trochę, panie Rousseau? — zapytał Jussieu.
 — Widzę, że pan dziś chodzić nie umie, ale nie potrafiłby też nikt, ktoby na taką wycieczkę wybierał się w cienkich trzewiczkach i pończoszkach jedwabnych.
 — Mnie to bynajmniej nie przeszkadza, tylko głodny jestem.
 — Możemy iść na śniadanie — wioska stąd niedaleko.
 — Nie, tam nie pójdziemy.
 — Więc jakże zrobić?
 — Może pan wziął co z sobą do karety?
 — Spojrzyj pan, panie Rousseau, na te zarośla — odezwał się Jussieu, wskazując ręką.
 — Nic nie widzę, prócz drzew — odrzekł Rousseau.
 — Jakto, a ten daszek wiejski?
 — Gdzie?
 — Na wierzchu chorągiewka, a ściany, oplecione słomą białą i czerwoną — mały szalecik.
 — Aha, widzę już teraz, jakiś nowy domek, cóż stąd?
 — Tam czeka na nas skromny posiłek, o którym mówiłem.
 — Dobrze — rzekł Rousseau. — Czyś głodny, Gilbercie?
 Gilbert nie słyszał wcale, o czem była mowa; szedł pogrążony w myślach machinalnie zrywając róże polne, ale powiedział: