Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1025

 Gilbert zdawał się być bliskim omdlenia.
 — Czyż pan nie poznaje pani hrabiny? panie Rousseau?
 — Nie, panie, zdaje mi się, że po raz pierwszy mam zaszczyt...
 — Pani Dubarry — powiedział Jussieu.
 Rousseau skoczył, jakgdyby nastąpił na jadowitego węża.
 — Pani Dubarry! — zawołał.
 — Tak jest, panie, to ja jestem, a czuję się prawdziwie szczęśliwą, że mogę poznać jednego z najznakomitszych ludzi naszej epoki.
 — Pani Dubarry... — powtarzał Rousseau w osłupieniu, wcale nie zwracając uwagi na to, że jego zachowanie się było obrażające — to zapewne jej własnością jest ten pałacyk, to ona zapewne zastawia to śniadanie?...
 — Zgadłeś, kochany kolego, ona i jej siostra zajmowały się przygotowaniem tego przyjęcia.
 — Siostra hrabiny widać zna Gilberta?
 — Bardzo dobrze go znam — odpowiedziała Chon z tą czelnością, która z niczem sie nie rachuje.
 — Tak to, Gilbercie, znałeś się dobrze z tą panią, a ja nic nie wiedziałem o tem? A więc zdradziłeś mnie! oszukiwałeś nikczemnie!
 Chon spojrzała z uśmiechem na siostrę.
 Pan Jussieu obdarł u rękawa koronkę, wartości czterdziestu luidorów.
 Gilbert złożył błagalnie ręce, czy prosząc Chon,