Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1027

 — Nie dałeś mi się usprawiedliwić, panie Rousseau.
 — Mam już dosyć tego dobrego.
 — Ja uciekłem z Luciennes, byłem tam uwięziony.
 — Nie uda ci się mnie oszukać.
 — Wszak prosiłem cię, panie, abyś mnie wziął w opiekę, wszak uznałem cię za pana i mistrza swego.
 — Obłuda.
 — Ależ, panie Rousseau, gdybym pożądał bogactw, przyjąłbym zaproszenie tych pań.
 — Mnie, panie Gilbercie, można oszukać raz tylko jeden, dwa razy nigdy. Dość już tego, wolny jesteś i możesz iść dokąd ci się żywnie podoba.
 — Ale dokąd mam iść? gdzie się obrócę! mój Boże! — zawołał Gilbert. — Cierpiał bardzo biedny chłopiec, widząc się tak niesłusznie posądzonym o niewdzięczność i zdradę, cierpiał także i nad tem, że już nie powróci do swego okienka, skąd tak często patrzył na Andreę.
 — Gdzie? — rzekł Rousseau, — ależ do tej pani, która jest tak piękną i miłą osobą.
 — Boże! Boże! — zawołał Gilbert, ukrywając twarz w dłoniach.
 — Nie bójże się — rzekł Jussieu, oburzony na filozofa za jego dzikie zachowanie się względem dam; postaram się wynagrodzić ci to, co tracisz.
 — Teraz możesz z pewnością liczyć na to, że ci dobrze będzie na świecie, skoro pan Jussieu,