Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1030

kich, których nie lubię; czuję, że jestem bez litości.
 — Czy może i ja mam nieszczęście nie podobać ci się, hrabino?
 — Gdzież tam, przeciwnie, książę, jesteś moim starym przyjacielem i jako takiego kocham cię bardzo; ale... no, jestem szalona.
 — Może ta choroba udzieliła ci się od tych, których doprowadzasz do szaleństwa, hrabino.
 — Daj pokój, książę! drażnisz mnie tylko temi bezmyślnemi komplementami.
 — Zaczynam przypuszczać, hrabino, że nie jesteś szaloną, ale niewdzięczną.
 — Nie, mój książę, nie jestem ani szaloną, ani niewdzięczną, jestem tylko rozgniewaną.
 — Doprawdy?
 — Czy to cię dziwi, książę?
 — Wcale nie, hrabino, uważam to za zupełnie słuszne.
 — Wiesz, książę, że tego znieść w tobie nie mogę.
 — Czego hrabino nie znosisz we mnie?... Jestem stary, ale jednak postarałbym się poprawić.
 — Gniewa mnie, że się nie domyślasz powodu mego rozdrażnienia.
 — Owszem, hrabino.
 — Powiedz mi zatem.
 — Zamor stłukł piękną twą chińską zastawę.
 Niewidzialny uśmiech przemknął po ustach kobiety. Zamor spuścił głowę, obawiając się wybuchu swej pani, bolesnych szczutków i razów.