Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1031

 — Tak jest, książę, odgadłeś powód mego gniewu, jesteś w istocie wielkim politykiem.
 — Zawsze mi to przyznawano — rzekł Richelieu ze skromną miną.
 — Dałeś mi pan niezbity dowód swej domyślności, odgadłeś odrazu....
 — Ale to jeszcze nie wszystko.
 — Doprawdy? Czegóż się, książę, jeszcze domyślasz?
 — Domyślam się, że czekałaś wczoraj wieczór na króla, hrabino.
 — Cóż stąd?
 — A on nie przyszedł.
 Hrabina zaczerwieniła się i oparła na łokciu.
 — A jednak przyjeżdżam dziś z Paryża — ciągnął dalej książę.
 — Cóż z tego?
 — Mógłbym nic nie wiedzieć o tem, co się tu dzieje! a jednak...
 — Książę, mój drogi książę, proszę cię, mów wyraźnie.
 — Łatwo ci to powiedzieć, hrabino, ale pozwól mi wypocząć. Co ja to mówiłem?...
 — Powiedziałeś książę: a jednak....
 — Tak, tak przypominam sobie, a jednak nietylko wiem, że król tu nie był, ale wiem nawet, dlaczego nie był.
 — Zawsze byłam tego przekonania, że książę jesteś czarownikiem, brak mi tylko było dowodów.
 — Gotów ci jestem przedstawić je, hrabino.