Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1033

 — W małem. Następczyni tronu chodziła z nim ciągle pod rękę.
 — A...
 — Księżna, jak wiadomo, jest pełna wdzięku....
 — Niestety!
 — Pieściła go, mówiła mu, to kochany papo, to dziadziu, a Ludwik XV, mający serce złote, nie mógł się oprzeć pokusie. Po przechadzce nastąpiła kolacja, po kolacji grano w karty. Dosyć, że...
 — Dosyć, że — niecierpliwie zawołała hrabina — król nie mógł przyjść do mnie. To chciałeś powiedzieć, książę?
 — Niestety! to, hrabino. — Nic dziwnego, król znalazł tam wszystko, co lubi.
 — Tego nie mówię, broń Boże, król tam znalazł tylko pewną przyjemność.
 — To jeszcze gorzej, mój książę... Królowi nic więcej nie trzeba nad rozmowę, kolację i grę w karty. Z kimże grał wczoraj?
 — Z panem de Choiseul.
 Hrabina skrzywiła się.
 — Może wolisz, żebym ci o tem nie mówił, hrabino?
 — Przeciwnie, proszę cię, mów o wszystkiem, mój książę.
 — Masz, hrabino, tyle odwagi co dowcipu. Trzeba zatem zaczynać walkę z bykiem, chwytając go za rogi, jak mówi przysłowie hiszpańskie.