Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1035

 — Nie przesadzajmy w niczem, hrabino. Jutro księżna de Grammont wyjeżdża.
 — Król zaś bawił się dobrze, pomimo, że mnie tam nie było! — zawołała Dubarry z pewnem oburzeniem, ale i z trwogą w głosie.
 — Tak jest, niestety! hrabino. Jakiż z tego wyprowadzamy wniosek?
 — Że, książę, jesteś o wszystkiem doskonale powiadomiony.
 — I to już wszystko?
 — Dokończże, proszę.
 — Jestem tego zdania, że trzeba koniecznie dołożyć wszelkich starań, aby wyrwać króla ze szponów Choiseul’ów.
 — Niestety!
 — Mówię tylko o sobie, nikogo nie myślę wciągać do tej sprawy.
 — Jakto, nawet przyjaciołom nie pozwolisz sobie dopomagać? Sądziłem, hrabino, że zechcesz mi dać udział w tej sprawie.
 — Książę tedy chcesz zaliczać się do moich przyjaciół?
 — Zdaje mi się, żem ci to już powiedział, hrabino.
 — To nie dosyć.
 — Zdaje mi się, że dałem ci dowód mojej przyjaźni.
 — A zechcesz mi pomagać?
 — Ze wszystkich sił hrabino, ale...
 — Ale co?