Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1036

 — Będzie to bardzo trudna robota.
 — Czyż ci Choiseul’owie zakorzenili się tak głęboko?
 — Bardzo głęboko, hrabino.
 — Jesteś, książę, tego pewny?
 — Jak najpewniejszy, hrabino.
 — Więc, wbrew bajce Lafontaine’a, dla tego dęba ani wichru już niema, ani burzy niebezpiecznej?
 — Jako minister jest to człowiek genjalny.
 — A! mój książę, wyrażasz się jak encyklopedyści!
 — Przecie należę do akademji.
 — Tak mało!...
 — Masz słuszność, hrabino, właściwie akademikiem jest mój sekretarz, a nie ja. Niemniej jednak obstaję przy swojem zdaniu.
 — Że pan de Choiseul jest genjalny?
 — Tak, hrabino.
 — Gdzież są jednak dowody tego jego wysokiego uzdolnienia, tego genjuszu?
 — Tak oto oplątał króla tą sprawą angielską i parlamentarną, że bez niego już sobie wcale rady dać nie może.
 — Ależ on sam drażni parlament przeciw królowi.
 — W tem też jego rozum i zdolności.
 — Anglików popycha do wojny.
 — Naturalnie, pokójby go zgubił.
 — To nie genjusz, mój książę.
 — A więc cóż to takiego?