Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1037

 — Zdrada stanu.
 — Trzeba być genjalnym, aby ją umieć przeprowadzić.
 — W takim razie znam kogoś, równie zręcznego w tej sztuce.
 — Wątpię.
 — Przynajmniej w stosunku do parlamentu.
 — To rzecz główna.
 — Ten ktoś jest powodem wzburzenia w parlamencie.
 — Nie domyślam się, ktoby to był.
 — Nie znasz go, książę?
 — Daję słowo, że nie.
 — Należy jednak do twojej rodziny, książę.
 — Miałżebym genjalnego człowieka w mojej rodzime? Chyba chcesz mówić hrabino o moim stryju kardynale?
 — Nie książę, mówię w tej chwili o księciu d’Aiguillon, twoim siostrzeńcu.
 — Pan d’Aiguillon; a, prawda, to on poruszył sprawę la Chalotais. Ładny to chłopiec, w istocie wcale nieźle mu się udało. Wiesz co, hrabino, gdyby tak jaka rozumna kobieta wzięła pod swój kierunek jego zdolności...
 — Wyobraź sobie książę, że ja dotąd nie znam księcia d’Aiguillon.
 — Czy być może, nie przedstawiono ci go dotąd, hrabino?
 — Nie znam go nawet z widzenia.
 — Odkąd zaczęłaś panować, hrabino, d’Aiguillon