Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1038

prawie ciągle bawi w Bretonji. Boją się o niego, odwykł od słońca, jak cię zobaczy, hrabino...
 — Powiedz mi, książę, jak salonowiec, człowiek wysokiego rodu, wytrzymać może w parlamencie?
 — Bawi się, jak może, burzy kolegów przy każdej sposobności, bo też, prawdę powiedziawszy, szalone nudy w tej Bretonji. A to człowiek nadzwyczaj czynny; mógłby prawdziwe oddać usługi królowi, poskromiłby z pewnością butę tych panów. Jest on jeszcze prawdziwym, rasowym Richelieu, pozwolisz więc hrabino, że go przyprowadzę, skoro się tylko pokaże.
 — Czy ma zamiar wkrótce przybyć do Paryża?
 — Alboż ja wiem, co on zamyśla, czy chce się na długo zagrzebać w tej swojej Bretonji? Może przyjedzie za miesiąc, może dziś jeszcze.
 — Marszałek śledził uważnie, z pod oka, jakie wrażenie na twarzy hrabiny wywarły ostatnie jego wyrazy.
 Po chwili milczenia odezwała się Dubarry:
 — Wracamy tedy do naszej rozmowy?
 — Jak sobie życzysz, hrabino.
 — A na czem stanęliśmy?
 — Na tem, że królowi czas przyjemnie schodzi w Trianon, w towarzystwie pana de Choiseul.
 — I że tego Choiseul’a pozbyć nam się wypada.
 — To jest, że radabyś pozbyć się go, hrabino?
 — Zdaje mi się, że jeżeli go się nie pozbędę, umrę z wściekłości; czy zechcesz, książę, dopomagać mi w tej sprawie?