Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1039

 — W polityce nazywa się to czynić propozycję.
 — Nazwij, książę, tę rzecz, jak ci się podoba, proszę tylko, odpowiedz mi kategorycznie.
 — Co za brzydki wyraz w tak ładnych usteczkach.
 — Czy to nazywasz, książę, odpowiedzią?
 — Nie, to wstęp do odpowiedzi.
 — A odpowiedź już jest przygotowana?
 — Zaczekaj, hrabino.
 — Wahasz się książę?
 — Nie.
 — A zatem słucham.
 — Lubisz przypowieści, hrabino?
 — To taka starzyzna.
 — Słońce jest jeszcze starsze, a jednak dotąd nie wymyślono nic, coby je mogło zastąpić.
 — Zgoda na przypowieść, tylko proszę, ażeby była dość przezroczysta.
 — Jak kryształ.
 — A więc...
 — Słuchasz mnie, piękna pani?
 — Słucham.
 — Przypuśćmy tedy — w przypowieściach zawsze coś przypuszczać potrzeba...
 — Ach! jakże nudny jesteś dziś, książę.
 — Wcale tego nie myślisz, hrabino, jestem pewny, że nigdy z większą nie słuchałaś nikogo uwagą.
 — Przepraszam; mów dalej, książę.