Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1041

 — Tak jest, mój książę, już ja sobie mówiłam w myśli to, co mi głośno w tej chwili powtórzyłeś, teraz chciałabym wiedzieć, jaką na to otrzymałam odpowiedź?
 — Odpowiedź moją?
 — Tak, książę?.
 — Moja odpowiedź była taka: „Łatwo to powiedzieć, hrabino, ale to drzewo jest twarde, mocne, moje ręce są wprawdzie stare i nie takie piękne, jak twoje, hrabino, ale ja dbam o nie, bo nie mam innych.
 — Dobrze, dobrze mój książę, rozumiem, proszę, opowiadaj mi dalej bajeczkę.
 — Mówię ci, książę...
 — Srebrzystym głosikiem.
 — Naturalnie.
 — Mów, mów, księżno.
 — Mówię tedy: Mój książę, przestań patrzeć się obojętnie na tę śliwkę, zechciej mieć na nią wraz ze mną apetyt, a jeżeli pomożesz mi ją strącić z drzewa, to...
 — To co, hrabino?
 — Podzielimy się nią, mój książę.
 — Doskonale! — zawołał Richelieu, zacierając ręce.
 — Podoba ci się zakończenie bajeczki, książę?
 — Znakomite! Dotąd nie spotkałem nikogo, ktoby tak pięknie umiał kończyć cudze opowiadania.
 — Będziesz zatem, książę, trząsł drzewem?
 — Obydwoma rękami, ze wszystkich sił.