Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1042

 — A ta śliwka, czy to doprawdy renkloda?
 — Nie wydaje mi się tak bardzo prawdziwą.
 — Cóż to więc było?
 — Zdaje mi się, że tam na tem drzewie zawieszono tekę ministerjalną.
 — Więc podzielimy się teką.
 — Nie, hrabino, co ci tam po tej skórze; to dla mnie samego zostanie; z tego drzewa spadnie zarazem tyle pięknych rzeczy, że wybór będzie trudnym, hrabino.
 — A więc, książę, rzecz ułożona?
 — Zostanę ministrem na miejsce Choiseul’a?
 — Jeżeli cię król zatwierdzi... jeżeli zechce...
 — Król chce wszystkiego, co ci się tylko podoba, hrabino.
 — Nie zawsze, mój książę, Choiseul jest ciągle na stanowisku, choć wiesz, jak sobie tego nie życzę.
 — Mam nadzieję, że król zechce przypomnieć sobie swego dawnego towarzysza.
 — Broni?
 — Tak, hrabino, broni; nietylko na wojnie grożą ludziom niebezpieczeństwa.
 — A dla księcia d’Aiguillon, niczego książę nie żądasz.
 — Będzie on sam umiał się dopomnieć o swoje.
 — Teraz na mnie kolej.
 — Kolej, na co?
 — Aby stawiać warunki.
 — Proszę.