Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1047

 Skoczyła szybko z kanapy, podbiegła do toalety i zaczęła się z pośpiechem różować.
 Król, spostrzegłszy, czem jest zajęta, zawołał, wchodząc:
 — Co za obrzydliwość! Dlaczego malujesz się, hrabino?
 — A, dzień dobry! Najjaśniejszy panie — odrzekła Dubarry, nie odwracając się od lustra, lubo ją król w szyję pocałował.
 — Czy nie spodziewałaś się mnie, hrabino?
 — Dlaczegóż to, Najjaśniejszy Panie?
 — Bo sobie twarzyczkę tak walasz.
 — Owszem, pewną byłam, że zobaczę dziś Waszą Królewską Mość.
 — Jakie to grzeczne, co mi mówisz, hrabino!...
 — Tak sądzisz, Najjaśniejszy Panie?
 — Jesteś wielce poważną, niby Rousseau, słuchający swojej kompozycji muzycznej.
 — Bo mam istotnie o czemś bardzo ważnem pomówić z Waszą Królewską Mością.
 — No, domyślam się czegoś.
 — Doprawdy?
 — Będziesz mi robiła wymówki!
 — Za co. Najjaśniejszy Panie?
 — Za to, żem wczoraj nie był u ciebie.
 — Nie miałam zamiaru nigdy narzucać się jako jarzmo Najjaśniejszemu Panu.
 — Gniewasz się na mnie, Joasiu?...
 — Nie, Najjaśniejszy Panie.