Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1048

 — Wierz mi, hrabino, że wczoraj ciągle myślałem tylko o tobie.
 — Nie wierzę.
 — Wieczór wczorajszy wydał mi się wiekiem.
 — Najjaśniejszy Panie, wszak ani słowa dotąd nie powiedziałam o wczorajszym wieczorze.
 — Wasza Królewska Mość może przecie przepędzać wieczory z kim mu się podoba.
 — Z rodziną, tylko z rodziną, hrabino.
 — Nawet nie pytałam o to.
 — Dlaczegóż to?...
 — Byłoby to z mojej strony zupełnie niestosowne.
 — Jeżeli więc za to nie gniewasz się na mnie, to powiedz mi w czem zawiniłem, godzi się przecie być sprawiedliwą, hrabino.
 — Nie gniewam się, Najjaśniejszy Panie.
 — A jednak jesteś nadąsaną.
 — Jestem rozgniewaną; to prawda.
 — Ale o co? Bo nie dbasz o mnie, Najjaśniejszy Panie.
 — Ja?
 — Tak jest, Najjaśniejszy Panie, nie dbasz już o mnie, nie dbasz już o twoją Dubarry! o twoją kochaną Joannę — Joasię — Janinkę, jak mnie nazywałeś. Już ci spowszedniałam...
 — Z czegóż to wnosisz?
 — Bo mój król, mój kochanek, wtedy przy mnie przebywa, kiedy go od siebie odprawią pani de Grammont i pani de Choiseul.