Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1050

kie damy dworskie swoją przewagą. Co do mnie, nie pragnę tego wszystkiego, nie mam tych wad.
 — To prawda.
 — Ale mam za to swoje przymioty.
 — Przyznaję.
 — Mówisz to bezmyślnie, Najjaśniejszy Panie.
 — Nikt nie zna lepiej i nie ceni wyżej twych zalet, hrabino.
 — Myślę, że to, co powiem, nie popsuje mi opinji.
 — Mów, hrabino.
 — Jestem bogata i nie potrzebuję nikogo.
 — Czy mam tego żałować?
 — Następnie, to wszystko, czego pragnęły te damy, nie ma dla mnie najmniejszego uroku; pierwszym dla mnie warunkiem szczęścia jest: kochać mojego kochanka, bez względu na to, czy jest on królem, czy też prostym muszkieterem. Od chwili gdy przestanę kochać, stanę się obojętną na wszystko.
 — Mam nadzieję, że dbasz jeszcze trochę o mnie, hrabino.
 — Jeszcze nie skończyłam.
 — Mów więc dalej, proszę.
 — Powiem ci zatem, Najjaśniejszy Panie, że jestem młoda, mam przynajmniej dziesięć lat jeszcze przed sobą, i mogę być jeszcze nietylko najszczęśliwszą, ale nawet jak najbardziej szanowaną kobietą, gdy przestanę być kochanką królewską. Uśmiechasz się, Najjaśniejszy Panie, bo nie zastanawiasz się nad