Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1051

tem, co mówię. Dawniejsze twoje kochanki były znienawidzone przez naród, a gdy ci się sprzykrzyły i gdy je wypędzałeś, naród był tobie wdzięczny, a dla nich zachowywał nienawiść i pogardę. Ze mną tak nie będzie. Ja cię porzucę sama i rozgłoszę żem cię porzuciła. Dam sto tysięcy franków na ubogich, zamknę się na tydzień w klasztorze, a nim miesiąc upłynie, pozawieszają moje portrety we wszystkich kościołach, sławiąc mnie, jako pokutującą Magdalenę.
 — Nie mówisz tego wszystkiego na serjo, hrabino.
 — Spójrz na mnie, Najjaśniejszy Panie, i osądź, czy nie jestem całkiem zdecydowaną. Tak jak mówię, tak myślę w tej chwili.
 — Czybyś zdolną była zrobić coś podobnego, Joanno? Pomyślno, że rozmawiasz ze mną jak służąca, wymawiająca służbę.
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, bo w takim razie powiedziałabym — wybieraj pomiędzy tem lub tem.
 — Tymczasem?...
 — Tymczasem, ja mówię tylko: Żegnam cię, Najjaśniejszy Panie!
 Król pobladł ze złości.
 — Nie zapominaj się, moja pani, aż do tego stopnia, bo mógłbym....
 — Co Najjaśniejszy Panie?
 — Kazać cię zamknąć w Bastylji.
 — Mnie?
 — Tak jest, ciebie, a w Bastylji daleko jeszcze nudniej niż w klasztorze.