Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1052

 — O! Najjaśniejszy Panie, gdybyś mi zrobił tę łaskę....
 — Jaką łaskę?
 — Gdybyś mnie naprawdę kazał uwięzić w Bastylji.
 — To?
 — Uszczęśliwiłbyś mnie, Najjaśniejszy Panie!...
 — Jakto?
 — Stałabym się popularną jak pan de la Chalotais lub pan Voltaire. Na to więcej mi nie potrzeba jeno kilku miesięcy więzienia. Dałoby mi to możność napisania pamiętników. Jaskrawo naszkicowałabym w nich epokę, w której żyjemy, odmalowałabym żywemi farbami i panującego nam szczęśliwie Ludwika XV, i jego córki, i cały dwór, i bardzo wiele innych ciekawych rzeczy. Oto papier, pióro i atrament — powiedziała pani Dubarry i jednocześnie przysunęła królowi stoliczek z przyborami do pisania.
 Ludwik XV pomyślał chwilę, poćzem wstał i powiedział:
 — Dobrze, bądź zdrowa hrabino!
 — Żegnam cię Najjaśniejszy Panie. Niech się raz stanie!...
 Król postąpił ku drzwiom.
 — Chon! — zawołała hrabina.
 Chon ukazała się we drzwiach.
 — Każ zaraz pakować moje kufry i poślij po konie pocztowe! Niech natychmiast przychodzą!...