Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1053

 — Co to się stało Joanno? Co mówisz? Po co konie?
 — Stało się to, że trzeba nam jak najprędzej stąd uciekać, bo Jego Królewska Mość chce nas zamknąć w Bastylji. Niema ani chwili czasu do stracenia! Spiesz się Chon! prędzej! Wyrazy te żywo dotknęły króla, cofnął się i wziął za rękę hrabinę.
 — Przepraszam cię za moją gwałtowność, hrabino.
 — Dziwię się, Najjaśniejszy Panie, żeś mi nie zagroził szubienicą?
 — I ty możesz tak mówić hrabino?
 — Alboż nie wieszają złodziei?
 — Cóż to znowu?
 — Przecież skradłam miejsce pani de Grammont.
 — Hrabino!
 — To cała wina moja, Najjaśniejszy Panie.
 — Bądźże choć trochę sprawiedliwą. Wszak dopiero co doprowadziłaś mnie do ostateczności.
 — A teraz?
 Król wyciągnął ramiona.
 — Oboje zawiniliśmy. Przeprośmy się Joanno.
 — Czy naprawdę mamy się pogodzić?
 — Bez wątpienia.
 — Idź sobie Chon.
 — Nie trzeba już koni pocztowych?
 — Owszem, wydaj rozkazy.
 — Hrabino....
 — Tylko zatrzymaj się trochę jeszcze....