Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1054

 Chon wyszła.
 — Zatrzymujesz mnie przy sobie, królu?
 — Z całego serca.
 — Pomyśl nad tem, co mówisz, Najjaśniejszy Panie.
 Król zamyślił się, ale nie mógł już cofnąć słów wyrzeczonych, wreszcie ciekawy był, jak daleko sięgają wymagania zwycięzcy.
 — Słucham — rzekł.
 — Chciałam wyjechać, Najjaśniejszy Panie, nie żądając niczego zgoła....
 — Słyszałem.
 — Jeżeli jednak zostanę, to będę wymagała czegoś.
 — Czegóż naprzykład?
 — Domyślasz się, Najjaśniejszy Panie.
 — Nie.
 — Domyślasz się, bo się krzywisz.
 — Żebym się rozstał z Choiseul’em?
 — Tak właśnie.
 — To niepodobna, hrabino.
 — Więc wyjeżdżam.
 — Ale czekajże... nie buntuj się tak zaraz.
 — Podpisz, królu, rozkaz uwięzienia mnie albo dymisję Choiseul’a.
 — Proszę cię o coś pośredniego — rzekł król.
 — Dziękuję ci, Najjaśniejszy Panie, za twoją łaskę, pozwolisz mi wyjechać i nie każesz uwięzić
 — Jesteś kobietą, hrabino.