Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1070

 Rozmawiając w ten sposób, król i de Choiseul, spotkali delfina, mierzącego na kompasie promienie słoneczne.
 Pan de Choiseul skłonił się nisko, ale delfin, zatopiony w swojej robocie, nie odkłonił się; szli tedy dalej, a król, w nadziei, że go wnuk usłyszy, powiedział głosem nosowym:
 — Ludwik nie powinienby za wiele czasu poświęcać nauce, bo to jego młodej żonie może się nie podobać.
 — Przeciwnie — rozległ się w tej chwili z zarośli milutki głos kobiecy.
 I stanęła przed królem księżna, a obok niej człowiek jakiś z pakietem papieru, ołówków i kompasów.
 — Najjaśniejszy Panie, to pan Mique, mój budowniczy — przemówiła księżna.
 — A! to i Wasza Wysokość podlegasz tej chorobie?
 — To choroba familijna, Najjaśniejszy Panie.
 — Każesz coś budować?
 — Nie, chcę tylko urządzić ten park ogromny, w którym się wszyscy nudzą.
 — Moja droga, czy nie za głośno tylko mówisz o tem, co powie delfin, gdy usłyszy?
 — To już między nami rzecz ułożona, ojczulku.
 — Że się nudzić będziecie?
 — Nie, że się będziemy starali o rozrywki.
 — I dlatego Wasza Wysokość ma zamiar kazać budować? — powiedział de Choiseul.