Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1073

 — Masz u siebie rodzinę de Taverney?
 — Mam tylko pannę de Teverney.
 — Co z niej zrobić zamyślasz?
 — Lektorkę.
 — Bardzo dobrze — rzekł król, nie spuszczając z oka kraty, za którą stała młoda dziewczyna, nie domyślając się wcale, iż jest przedmiotem uwagi.
 — Jaka ona blada — zauważył de Choiseul.
 — O mało co nie zadusili jej w tłumie 31 maja.
 — Doprawdy? — zapytał król. — Biedna dziewczyna! Ten Bignon to naprawdę zasłużył na dymisję.
 — Czy już zdrowa? — zapytał z pośpiechem de Choiseul.
 — Dzięki Bogu.
 — Schowała się — rzekł król.
 — Dostrzegła zapewne, że na nią patrzysz, Najjaśniejszy Panie, a że bardzo nieśmiała, więc się usunęła — odrzekła księżna.
 — Dawno tu bawi? — zapytał Ludwik XV.
 — Od wczoraj; gdym tu przybyła, zaraz posłałam po nią.
 — Smutne ma mieszkanie panienka. Gabriel nie przewidział, że drzewa zczasem zasłonią zupełnie okna: musi tam być zupełnie ciemno.
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, mieszkanko jest zupełnie ładne; może je raczysz zobaczyć? — dodała księżna.