Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1080

 — Bo nużby przyszła chętka królowi przyjąć na starość obyczaj niemiecki.
 — Nużby zapragnął zostać cnotliwym? — mruknął opryskliwie Jan.
 — Kto wie, hrabino, nowość ma zawsze pewien urok.
 — Co do tego — rzekła hrabina — to bardzo wątpię.
 — Patrzyliśmy już, hrabino, na rzeczy daleko nieprawdopodobniejsze. Wreszcie musisz znać przysłowie o djable, co na starość został pustelnikiem... Otóż jestem zdania, że nie trzeba się dąsać.
 — Tak, ale ja pękam ze złości.
 — Wcale się temu nie dziwię; należy to jednak ukryć tak głęboko, żeby ani król, ani Choiseul niczego się nie domyślali. My tylko, twoi przyjaciele, możemy o tem wiedzieć, nikt więcej.
 — Więc mam jechać na polowanie
 — Byłoby to bardzo zręcznie.
 — A książę?
 — Ja choćbym miał iść na czterech łapkach, jeszczebym tego polowania nie opuścił.
 — Jedź zatem ze mną, książę! — zawołała Dubarry, ciekawa co jej Richelieu odpowie.
 — Hrabino — rzekł — starając się ukryć niechęć przymileniem — to takie szczęście...
 — Że musisz go sobie odmówić, książę.
 — Cóż znowu! Niech Bóg broni...
 — Boisz się kompromitacji?
 — Nie życzę jej sobie wcale.