Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1081

 — I przyznajesz się do tego, książę?
 — Zmiłuj się hrabino, de Choiseul nie darowałby mi tego nigdy.
 — Nie tak dobrze znowu jesteście z Choiseul’em.
 Poróżniłbym się z Wielką Księżną.
 — Wolisz zatem, Mości Książę, abyśmy prowadzili wojnę, każde na swoją rękę, bez podziału korzyści. W takim razie możesz się wycofać ze spółki ze mną; nie jesteś dotąd jeszcze skompromitowanym.
 — Jesteś bardzo niesprawiedliwą, hrabino, wiesz przecie, że nie zawahałem się ani chwili, gdy miałaś być prezentowaną; któż to zajął się twojemi strojami, twoim fryzjerem, hrabino? I dziś nie zawaham się również. Jestem daleko odważniejszym, hrabino, niż ci się zdaje.
 — A więc zgoda! pojedziemy razem na polowanie; posłużysz mi, książę, za pretekst, ażeby nie zajmować się nikim, nie mówić z nikim.
 — Nawet z królem?
 — Przeciwnie, królowi prawić będę tysiące grzeczności, które go do rozpaczy doprowadzą.
 — Tak, to dobrze.
 — A pan, panie Janie, cóż czynić zamyślasz? Zagrzebałeś się tak w poduszkach na kanapie, że zadusisz się, przyjacielu.
 — Co zrobię?... chcecie wiedzieć?
 — Może nam się to na co przyda.
 — Myślę...