Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1082

 — O czem?
 — Że w tej chwili, kto tylko umie, w całym Paryżu, układa piosenki na tekst wczorajszy; że gazety szarpać nas muszą bez litości i że jutro będziemy tak oporządzeni, iż sam Choiseul litować się nad nami zacznie.
 — Cóż dalej?
 — To, że wybieram się do Paryża dla zakupienia szarpi i maści do opatrywania ran naszych. Siostrzyczko, dajno pieniędzy.
 — Wiele ci potrzeba?
 — Bagatelka: dwieście lub trzysta luidorów.
 — Widzisz, książę, już zaczynam ponosić koszty wojny — rzekła Dubarry, zwacając się do Richelieu’go.
 — To dopiero początek wyprawy, co dziś posiejesz z tego owoce zbierać będziesz jutro.
 Hrabina wzruszyła ramionami, podeszła do biurka, wzięła, nie rachując, garść banknotów i podała je Janowi, który nie rachując, włożył je do kieszeni i westchnął.
 Potem wstał, przeciągnął się, postąpił parę kroków i rzekł, wskazując na hrabinę i Richelieu’go:
 — Szczęśliwi ludzie!.. pojadą sobie na polowanie, przyglądać się będą pięknym paniom i panom, a ja muszę gnać do Paryża i wchodzić tam w układy ze zgrają gryzipiórków. Jak pies doprawdy, traktowany jestem w tym domu.
 — Jak bezczelnie kłamie ten człowiek; z pewnością w Paryżu ani chwili nie poświęci moim in-