Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1084

 — Pan d’Aiguillon?
 — Bardzobym się zdziwił, gdyby nie zjawił się tu jutro, a najdalej pojutrze.
 — Liczysz więc na niego, książę?
 — O! ma on zawsze znakomite pomysły.
 — Trzeba jednakże przyznać, że położenie nasze jest bardzo trudne. Król boi się, żeby na niego nie spadł cały ciężar interesów i dlatego jest taki twardy.
 — A stąd wynika?...
 — Że nie zechce się nigdy pozbyć Choiseul’a.
 — Czy mam szczerze mówić z tobą, hrabino?
 — Naturalnie.
 — Jestem tego samego zdania, król znajdzie sobie tysiące wykrętów podobnych do wczorajszego, bo pełen jest dowcipu. Ty, hrabino, także zapewne nie zechcesz narażać swojej pozycji przez upieranie się przy swojem.
 — Jest się nad czem namyślić.
 — Widzisz zatem, że pan de Choiseul jest nienaruszalny, że aby go wysadzić potrzebaby chyba cudu.
 — Tak, cudem chyba się go pozbędziemy.
 — Niestety, dziś cudów już niema na świecie.
 — Znam jednak człowieka, który robi cuda.
 — Znasz człowieka, który robi cuda i nie powiedziałaś mi tego, hrabino?
 — Zapomniałam o nim, dopiero w tej chwili na myśl mi przyszedł.