Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1088

 Pani Dubarry dała sobie słowo ścigać króla, który ze swej strony zawzięcie ścigał oczama daniela.
 Wypadek zrządził jednak inaczej.
 Pani Dubarry i Richelieu jechali tedy razem, zamieniając ukłony z osobami, spotykanemi po drodze, gdy wtem oczom ich ukazał się dziwny obraz: powozik jakiś leżał wywrócony czterema kołami do góry. Pojazd pani Dubarry przejeżdżał właśnie około niego.
 — Patrzno, książę — odezwała się spokojnie Dubarry.
 — Pogruchotany powóz — również spokojnie odpowiedział Richelieu.
 — Patrzno, książę, tam ktoś leży na trawie.
 — Mam wzrok bardzo słaby, hrabino.
 — Ten ktoś kłania się, a zatem widocznie jeszcze żyje.
 Richelieu na wszelki wypadek się odkłonił.
 — Zdaje mi się, hrabino, że to...
 — Kardynał de Rohan? Tak, książę.
 — Cóż on tam robi, u licha?
 — Zobaczymy — rzekła i zwracając się do stangreta, powiedziała: — Podjedźno do tego powoziku przewróconego.
 Stangret skręcił z gościńca i zapuścił się w gęstwinę.
 — Na honor! to kardynał! — zawołał Richelieu.
 W istocie był to kardynał de Rohan, który,