Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1089

wyciągnąwszy się na trawie, czekał cierpliwie, aby kto ze znajomych zabrał go ze sobą.
 Zobaczywszy panią Dubarry, zmierzającą ku niemu, kardynał powstał:
 — Witam panią hrabinę! — zawołał.
 — Co kardynał tu robi? Co ci się stało?
 — Nic tak wielkiego.
 — Możeś skaleczony?
 — Nie, nie, nic mi się nie stało.
 — Ale jakże się to stało?
 — A! to ten idjota mój stangret, Anglik, sprowadzony umyślnie z Londynu; kazałem mu skręcić z gościńca, aby na bocznej drodze spotkać się z myśliwymi, a on tak to pięknie wykonał, że połamał mój najpiękniejszy powóz.
 — Nie masz się na co skarżyć, Eminencjo, gdyby stangret był Francuzem, pewno byłbyś wypadek życiem przypłacił, lub co najmniej miałbyś kilka żeber złamanych.
 — Może masz słuszność, hrabino.
 — Proszę się zatem pocieszyć.
 — Biorę rzecz całą dość filozoficznie; tylko wypadnie mi może czekać tu za długo, a ta perspektywa wcale mi się nie uśmiecha.
 — Jakto, książę miałbyś czekać! Rohan na nic czekać nie może! — rzekła hrabina.
 — Cóż robić, muszę się zgodzić z losem.
 — To być nie może; pozwól książę, że wysiądę i oddam ci moją karetę.
 — Co pani mówi, zawstydzasz mnie, hrabino.