Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1090

 — A więc racz wsiąść, Mości Książę.
 — Nie, nie, dziękuję pani, zaczekam na księcia de Soubise, lada chwila będzie on jechał tędy to mnie zabierze.
 — Mógł się udać inną drogą.
 — Mniejsza o to.
 — Racz zatem przyjąć, książę....
 — Nie, nie, dziękuję ci, hrabino.
 — Dlaczego?
 — Nie chcę ci sprawiać ambarasu moją osobą.
 — Jeśli, książę, nie wsiądziesz, ja wysiądę, zostawię ci pojazd do rozporządzenia, a sama każę ująć tren sukni lokajowi i jak driada zacznę błądzić po lesie.
 — Dłuższy opór byłby wielką niegrzecznością — powiedział, uśmiechając się, kardynał i wsiadł do karety pani Dubarry.
 Książę de Richelieu ustąpił mu swego miejsca i zasiadł na przodzie.
 Zaczęła się sprzeczka co do tego, ale stary marszałek pozostał na miejscu obranem.
 — Czy Wasza Eminencja pogodziła się nareszcie z polowaniem? Mówiono mi, że nie lubisz tej rozrywki i pierwszy też raz spotykam cię tutaj.
 — Nie, nie, hrabino, ściągnął mnie tu inny ważny interes, potrzebowałem parę słów powiedzieć królowi, a teraz, z łaski tego niedołęgi stangreta, nietylko nie zobaczę Najjaśniejszego Pana, ale w dodatku spóźnię się na pewną schadzkę w mieście mi wyznaczoną.