Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1091

 — Czy oceniasz, hrabino, szczerość Jego Eminencji — wtrącił Richelieu — przyznał się wszak w tej chwili, że ma jakąś schadzkę.
 — Na którą się spóźnię — dodał kardynał.
 — To być nie może — rzekła Dubarry — książę de Rohan zawsze musi zrobić wszystko, co postanowił.
 — Tym razem potrzebaby na to cudu.
 Richelieu i hrabina zamienili z sobą spojrzenia; Dubarry zwróciła się do kardynała:
 — Czy Wasza Eminencja wierzy w cuda? — zagadnęła.
 — A to dobre, hrabino, religja nasza czyni z nich artykuł wiary — odpowiedział, siląc się na powagę de Rohan.
 — Nie mówię o dawnych bynajmniej, pytam, czy Wasza Eminencja wierzy w cuda w naszych czasach.
 — Co prawda, coraz rzadziej się one teraz przytrafiają. Jednakże....
 — Jednakże, co?
 — Patrzyłem niedawno na rzeczy, które, jeżeli nie były cudowne, to w każdym razie nadzwyczajne.
 — Książę widział takie rzeczy?
 — Na honor....
 — Czy nie wiesz, hrabino, że, jak mówią, Jego Eminencja ma jakieś związki z duchami, co może nie jest zupełnie zgodne z religją.
 — Ale zato może być bardzo dogodne pod wielu innemi względami — rzekła Dubarry.