Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1092

 — Cóż książę widział?
 — Przyrzekłem tajemnicę.
 — To zaczyna być poważne.
 — Wierz mi pani, że tak jest.
 — Jeśliś przyrzekł, Eminencjo, zachować tajemnicę o czarach, to może nie o czarownikach?...
 — Nie.
 — A my właśnie, oboje, ja i książę, jesteśmy obecnie zajęci wyszukaniem jakiegoś czarownika.
 — Doprawdy?
 — Bez żartów.
 — Udajcie się państwo do niego.
 — Z przyjemnością.
 — Chętnie wam usłuży.
 — Nazwisko jego?...
 — Hrabia de Fenix.
 Pani Dubarry i Richelieu spojrzeli na siebie, blednąc.
 — To dziwne! — rzekli razem.
 — Czy może go znacie? — zapytał de Rohan.
 — Nie. Czy książę uważa go za czarownika.
 — Stanowczo.
 — Mówiłeś z nim, książę?
 — Naturalnie.
 — I wydał się księciu?...
 — Nieocenionym.
 — W jakich okolicznościach?...
 — Ależ... — kardynał zawahał się. — Kazałem sobie wróżyć.