Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1093

 — I cóż powiedział?
 — Rzeczy niesłychane.
 — Czy ma on jeszcze inne jakie nazwisko, oprócz tego, któreś nam, Wasza Eminencja, wymienił?
 — Tak, słyszałem jeszcze, że go nazywano....
 — Jak? — zagadnęła niecierpliwie Dubarry.
 — Józef Balsamo — rzekł kardynał.
 Richelieu i hrabina znów spojrzeli na siebie.
 — Czy djabeł jest w istocie bardzo czarny, mości książę? — spytała nagle Dubarry.
 — Zapewne, musi być bardzo czarny, ale ukazuje się tylko prostakom.
 — Bądź co bądź, Eminencjo, musisz przyznać jednakże, że to wszystko bez mocy szatańskiej obejść się chyba nie może.
 — Pewny jestem, że nie.
 — Zielone ognie, widma, rondle z których cuchnące wydzielają się zapachy....
 — Wcale a wcale.... mój czarownik jest człowiekiem zupełnie światowym, obejście ma wytworne, mieszkanie eleganckie.
 — Możebyś kazała sobie powróżyć temu czarownikowi, hrabino? — zagadnął Richelieu.
 — Mam ochotę szaloną....
 — Dlaczegóż jej nie zadowolnić?
 — Gdzież odbywają się posiedzenia? — zapytała.
 Dubarry pewna była, że kardynał wskaże jej adres.
 — W pięknym gabinecie, wytwornie przybranym...