Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1096

 — Król cię szukać będzie, hrabino.
 — Tem lepiej.
 — Będzie niespokojny o ciebie.
 — Jeżeli się trochę pomęczy, to mu nic nie zaszkodzi.
 Lokaj spuścił stopień, Dubarry i Richelieu wysiedli. Kareta poniosła kardynała na wzgórze, gdzie stał król, szukający słabym swym wzrokiem hrabiny, którą dziś wszyscy widzieli prócz niego.
 Dubarry wzięła pod rękę księcia i poszła z nim w zarośla.
 — Wiesz, książę, że to wyjątkowo szczęśliwy traf, to spotkanie tutaj kardynała!
 — Żeby się go pozbyć za chwilę; rozumiem — odpowiedział książę.
 — Nie, ale ażeby się dowiedzieć o adres tego człowieka.
 — Więc udamy się do niego, hrabino?
 — Naturalnie. Tylko....
 — Co, hrabino?
 — Przyznam się, że się boję.
 — Kogo?
 — Czarownika. Ja, bo bardzo wierzę...
 — Hm!...
 — A ty, książę, wierzysz w czarowników?
 — Nie przeczę.... czasami.
 — Co mówisz o mojej przepowiedni?
 — To rzecz dowiedziona. Powiem ci, hrabino, że i ja sam doznałem kiedyś mocy czarów.