Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1097

 — Jakże to było mój książę?
 — Znałem także jednego czarownika, który mi oddał ogromną przysługę.
 — Jaką przysługę?
 — Wskrzesił mnie.
 — Nie może być!... Jakto wskrzesił?
 — Byłem umarłym.
 — Opowiedz-że mi to mój książę.
 — Dobrze, ale schowajmy się, hrabino.
 — Cóż za tchórz z ciebie, mój książę.
 — Nie jestem tchórzem tylko ostrożnym.
 — Tu nam będzie dobrze?
 — Doskonale.
 — No opowiadaj, książę.
 — Gdy byłem ambasadorem w Wiedniu, otrzymałem pchnięcie szpadą, przez pół ciała. Szpada była własnością pewnego męża, rana więc tembardziej była niebezpieczną. Upadłem. Podniesiono mnie, byłem nieżywy.
 — Jakto nieżywy?
 — A przynajmniej bardzo bliski śmierci.
 Przechodzi ulicą czarownik i pyta: Co to za człowieka niesiecie? Objaśniają, kim jestem. Kazał się zatrzymać ludziom, którzy mnie nieśli, nalał na ranę jakiegoś płynu, trzy krople innego wlał mi w usta, krew zaraz przestała płynąć, odzyskałem oddech, otworzyłem oczy i byłem wyleczony.
 — To cud, mój książę.
 — Właśnie to mnie przeraża, że w mojem