Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1098

przekonaniu był to cud w istocie, ale nie boski, lecz djabelski.
 — Masz słuszność książę, Pan Bóg nie byłby ocalił takiego, jak ty, bałamuta. Czy też żyje jeszcze twój czarownik?
 — Bardzo wątpię, chyba że wynalazł płyn złoty.
 — Jak pan, panie marszałku.
 — Wierzysz w te bajki, hrabino?
 — Ja we wszystko wierzę, Mości Książę.
 — Czy był bardzo stary?
 — Jak Matuzal.
 — A nazywał się?
 — Althotas.
 — Straszne jakieś nazwisko.
 — Nieprawdaż pani?
 — Kareta moja powraca, siadajmy.
 — Gdzie jedziemy?
 — Do Paryża, ulica Saint-Claude.
 — Dobrze, ale król cię czeka, hrabino.
 — Tem lepiej, to mnie cieszy, dosyć mnie nadręczył, niechaj pocierpi za to stary!...
 — Pomyślą, że cię kto wykradł, hrabino?
 — Tem więcej, że widzieli mnie z tobą, mości książę.
 — Przyznani się szczerze, że się trochę boję, hrabino!...
 — Czego, mój książę?
 — Żebyś się z tem nie wydała, bo jak się ludzie dowiedzą, śmiać się z nas będą straszliwie.