Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1101

wadzę cię w świat, w którym błyszczeć będziesz jak królowa. Dlaczego nie zgadzasz się na to?
 — Bo cię nienawidzę — odparła dumnie kobieta.
 Balsamo zatopił w niej wzrok, pełen gniewu i litości zarazem.
 — Żyj więc tak, jak dotąd i nie uskarżaj się na to, na co sama dobrowolnie się skazujesz.
 — Nie żaliłabym się wcale, gdybyś, mnie zostawił samą, gdybyś nie przychodził dręczyć mnie twoją obecnością, gdybyś mnie nie zmuszał do rozmowy, pozwolił mi milczeć; zrobiłabym tak, jak te biedne ptaszki, które przywożą zdaleka i trzymają w klatkach, umierają one cicho, lecz nie śpiewają nigdy.
 Balsamo raz jeszcze się odezwał:
 — Lorenzo, proszę cię, uspokój się, bądź łagodna, sprawiedliwa; zechciej czytać w mojem sercu, czyż ty tego nie widzisz, jak ja cię kocham? Może chcesz książek?
 — Nie chcę.
 — Dlaczego, moja droga? Książki sprawiłyby ci pewną rozrywkę.
 — Ja właśnie chcę się na śmierć zanudzić.
 Balsamo uśmiechnął się smutnie.
 — Szaloną jesteś, Lorenzo, wiesz, że umrzeć nie możesz, dopóki ja jestem przy tobie, bo ja cię zawsze wyleczę.