Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1107

 — Dobrzeby mi zapłacili za ten dokument. I poco to pisać takie rzeczy?... Kobiety gubią zawsze ludzi wysokiego stanowiska. Choiseul utrzymał się pomimo wszystkich burz, a ten oto bilecik kobiecy gubi go od jednego zamachu. Wszyscy giniemy przez kobiety. Ktokolwiek ma serce, a w niem jakąkolwiek czułą strunę, musi zginąć i zginie niezawodnie.
 Mówiąc to, patrzył Balsamo z niewypowiedzianą czułością na Lorenzę, drżącą rozkosznie pod tem wejrzeniem.
 — Czy to prawda, com teraz powiedział?
 — Nie, nie, to nieprawda, wiesz przecie, że cię kocham zanadto, abym ci mogła szkodzić, jak te istoty bez rozumu i serca.
 I Lorenza zawisła na jego szyi obiema rękami, a Balsamo pozwolił się uściskać.
 Wtem dzwonek uderzył dwa razy.
 — Dwie wizyty — rzekł Balsamo.
 Rozległo się zaraz jeszcze jedno silne uderzenie dzwonka, Balsamo złożył na kanapie uśpioną Lorenzę i wyszedł śpiesznie.
 Spotkał po drodze posłańca, oczekującego rozkazów.
 — Oto list — rzekł Balsamo.
 — Co mam z nim zrobić?
 — Doręczyć podług adresu.
 — To wszystko?
 — Wszystko.