Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1109

LXXXII

WYWOŁYWANIE DUCHÓW

 Pani Dubarry była przebrana za mieszczanką średniej klasy, twarz miała prawie zakrytą czarną koronkową mantylką.
 Przyjechała dorożką z Richelieu’m, który w przebraniu wyglądał na starego sługą zamożnego domu.
 — Czy poznajesz mnie, panie hrabio? — rzekła pani Dubarry.
 — Witam panią hrabiną.
 Richelieu trzymał się zdaleka.
 — Niech pani raczy usiąść; proszą pana, zechciej zająć również miejsce.
 — Ten pan jest moim intendentem.
 — Myli się pani hrabina; to książę de Richelieu, poznaję go doskonale i sądzę, że i on również mnie sobie przypomina. Inaczej dałby dowód wielkiej niewdzięczności.
 — Nie rozumiem pana.
 — Przecież należy się trochę wdzięczności tym, którzy nam życie uratowali.
 Dubarry rozśmiała się, mówiąc:
 — Aha, widzisz książę.