Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/111

 Tego właśnie życzył sobie i odgadł, że życzenie jego zostało spełnione. Zaczął wchodzić po schodach do czerwonego pokoju.
 W miarę, jak się oddalał, Andrea tym samym powolnym i sztywnym ruchem powracała od drzwi do fortepianu. Wstępując na ostatni stopień, posłyszał pierwsze nuty przerwanej melodji.
 Wszedł do czerwonego pokoju i odprawił La Brie‘a.
 La Brie, służbista, zwrócił się w tej chwili ku drzwiom, ale nagle przystanął.
 — Co tam? — zapytał Balsamo.
 La Brie sięgnął ręką w kieszeń od kamizelki i nic nie mówiąc zaczął w niej szukać czegoś.
 — Czy masz mi co powiedzieć, przyjacielu? — powtórzył Balsamo.
 La Brie wyciągnął z wysiłkiem rękę z kieszonki.
 — Mam panu powiedzieć, że pan popełnił pewną pomyłkę.
 — Ja?... mój przyjacielu.
 — Zamiast ofiarować mi sztukę dwudziestoczterosusową, dał mi pan dwadzieścia cztery liwry.
 Otworzył dłoń i ukazał monetę błyszczącą.
 Balsamo spojrzał na starego wzrokiem dowodzącym, że o prawości ludzkiej miał bardzo mizerne przekonanie.
 — And honest! — rzekł z Hamletem.
 I sięgnąwszy z kolei do swej kieszeni, położył obok pierwszego, drugiego jeszcze luidora.
 Radość starego na widok ofiary tak hojnej, gra-