Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1110

 — Jakto hrabio, tyś mi uratował życie? gdzie, jak i kiedy? — zapytał zdziwiony książę.
 — Wtenczas gdyś książę zajmował urząd ambasadora w Wiedniu, 1725 roku.
 — Ależ pana jeszcze wtedy na świecie nie było.
 Balsamo uśmiechnął się znacząco.
 — Mnie się trochę inaczej zdaje; spotkałem ludzi niosących pana już prawie nieżywego, miałeś ranę od szpady, która cię nawskroś przebiła, właśnie w tem miejscu, gdzie w tej chwili ręka twoja, mości książę, strzępi koronki. Trochę one za bogate, jak na intendenta hrabiny. Wlałem trzy krople mego eliksiru w ranę i zamknęła się natychmiast.
 — Ależ, panie, wszak pan nie możesz mieć więcej nad lat trzydzieści pięć?
 — No, książę — rzekła hrabina — masz więc do czynienia z prawdziwym czarodziejem i musisz w niego uwierzyć.
 — My, czarownicy — mówił Balsamo — zmieniamy postać i nazwisko, stosownie do epoki, w jakiej żyjemy. W roku 1725 nosiłem greckie jakieś miano. A teraz zechce mi pani hrabina powiedzieć, czem jej służyć mogę?... Może książę także sobie czego życzy?
 — Przyszliśmy, hrabio, oboje, aby zasięgnąć twojej rady.
 — Wielki to zaszczyt dla mnie, pani hrabino, skądże powzięłaś tę myśl?