Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1111

 — Przepowiednia twoja zawróciła mi zupełnie głowę, lubo wątpię, aby się kiedy spełnić miała.
 — Nie trzeba nigdy wątpić o tem, co mówi nauka.
 — Jakoś korona moja, panie hrabio, bardzo jest w tej chwili zachwiana; a to trudniejsza sprawa, niż zatamowanie krwi trzema kroplami eliksiru.
 — Bo chodzi o obalenie ministra trzema potężnymi wyrazami... — rzekł Balsamo. — Czy zgadłem o co chodzi?
 — Zgadłeś, hrabio. Cóż na to powie Mości książę?
 — To taka bagatela, że niema się czemu wcale dziwić — rzekł Balsamo.
 — O gdybyś, hrabio, znalazł jaki sposób...
 — Na uleczenie choroby państwa?
 — Chorujemy na Choiseul’a.
 — I chcielibyście się państwo wyleczyć?
 — Tak jest, wielki czarowniku.
 — Musisz nam co na to poradzić, panie hrabio. Choćby dla własnej sławy.
 — Gotów jestem służyć państwu, ale przedewszystkiem muszę wiedzieć, czy przed przyjściem tu do mnie, książę miał już jakie projekty?
 — Miałem, panie hrabio. Jakto przyjemnie, gdy można czarownika nazywać hrabią; nie wychodzi się ze swej sfery.
 Balsamo uśmiechnął się.
 — Proszę być szczerym, książę.