Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1112

 — Z przyjemnością, na honor.
 — Książę, pragniesz poradzić się o coś? Nie mówił mi o tem wcale — rzekła Dubarry.
 — Mogłem to tylko powiedzieć do ucha samemu hrabiemu.
 — Dlaczegóż to, Mości książę?
 — Pani musiałabyś się zaczerwienić po uszy, hrabino.
 — Mości książę, ciekawa jestem bardzo, mów proszę, choć się zaczerwienię, nie zważaj na to.
 — Gotowaś mnie obić, hrabino, gdy powiem, co mam do powiedzenia.
 — Nie nudź, książę, proszę cię.
 — Otóż hrabio, rzecz to jest bardzo smutna, ale prawdziwa, króla bardzo trudno zabawić, stracił wszelką energję...
 — To mnie wcale nie obraża mój książę.
 — Dobrzeby zatem było, gdybyś hrabia, który posiadasz tak drogocenne eliksiry...
 — Dał jakiś, któryby zdolny był wrócić królowi zdolność bawienia się?...
 — Tak właśnie.
 — To dzieciństwo, pierwszy lepszy szarlatan może zrobić to samo.
 — A właściwość eliksiru poszłaby na rachunek wdzięków pani Dubarry.
 — Książę! zawołała z gniewem Dubarry.
 — Miał książę słuszność, że nie chciał o tem