Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1116

 — Trzeba się było do mnie udać, pani hrabino.
 — Jakto? — zapytała hrabina.
 — Gdybyś się do mnie była udała...
 — To co?
 — Byłbym cię już oddawna wybawił z kłopotu.
 — Pan?
 — Ja.
 — Czy już zapóźno, mój hrabio?
 Balsamo uśmiechnął się.
 — Nigdy nie jest zapóźno — odrzekł.
 — O! kochany hrabio... — rzekła Dubarry, składając ręce błagalnie.
 — Zatem, potrzeba listu.
 — Tak.
 — Od pani de Grammont?
 — Jeśli to jest możliwe.
 — Listu, któryby skompromitował pana de Choiseul w trzech punktach, o których mówiliśmy przed chwilą?
 — Za taki list, hrabio, oddałabym moje oko.
 — To byłoby za wiele, hrabino; tem więcej, że ten list...
 — Że ten list?
 — Dam ci darmo, hrabino.
 Rzekłszy to, Balsamo, wyciągnął z kieszeni ćwiartkę papieru, złożoną we czworo.