Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1117

 — Co to jest? — zawołała Dubarry, pochłaniając papier oczami.
 — Co to jest? — pytał Richelieu.
 — List, którego sobie państwo życzycie.
 Rozwinąwszy papier, Balsamo przeczytał, osłupiałym ze zdziwienia gościom, pismo, które już znamy.
 W miarą jak czytał, Dubarry mieniła się na twarzy; gdy skończył, Richelieu zawołał:
 — To prosta potwarz, my w to wierzyć nie możemy, mój hrabio.
 — Nie, książę, to najwierniejsza kopja listu pani de Grammont, który w tej chwili został prawdopodobnie wręczony panu de Choiseul, w Wersalu, przez umyślnego posłańca.
 — Czy pan prawdą mówi, panie Balsamo? — pytał niespokojnie Richelieu.
 — Nigdy nie kłamię, panie marszałku.
 — Czyżby księżna de Grammont mogła napisać list podobny?...
 — Napisała go, panie marszałku.
 — Mogłaż popełnić podobną nieostrożność?
 — To nie do uwierzenia, ale mimo to jest prawdą.
 Stary książę patrzył na panią Dubarry, która nie miała już nic do powiedzenia. Po krótkiem milczeniu, rzekła:
 — Daruj mi, hrabio, ale tak samo, jak książę,