Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1119

miuset lat, abym mógł i chciał w jednej chwili wszystkich z tem zaznajomić.
 — Panie hrabio, psujesz przyjemne wrażenie, jakie sprawiłeś na mnie.
 — Nie dbam o to wcale, czy mi książę wierzy lub nie, wszak nie szukałem cię, książę, na dzisiejszem polowaniu królewskiem.
 — Hrabia ma zupełną słuszność, Mości książę.
 — Nie gniewaj się na nas, panie Balsamo powiedz nam tylko choć słówko, jakim sposobem dowiadujesz się tak ważnych tajemnic?
 — Uczynię to dla ciebie, hrabino — rzekł powoli Balsamo — tajemnicę tę objawił mi duch.
 — Duch? — zawołali razem Richelieu i Dubarry — duch, który objawia ci wszystko?
 — Wszystko co tylko chcę wiedzieć.
 — Więc to duch powiedział ci, panie hrabio, że pani de Grammont pisała do brata?
 — Ręczę ci pani, że duch mi to powiedział.
 — To cudowne!
 — Ale państwo w to nie wierzą — rzekł Balsamo.
 — Nie, nie mogę temu wierzyć, mój hrabio, jakże chcesz, aby wierzyć takim dziwnym rzeczom?
 — A uwierzylibyście mi państwo, gdybym wam powiedział, co w tej chwili robi posłaniec wiozący list do ministra od pani de Grammont?
 — Może — odrzekła Dubarry.
 — Uwierzyłbym — rzekł Richelieu — gdybym